%0 Journal Article %T خطرات حقوقی امضای الکترونیکی و الزامات قانونی پیشگیری از آنها: مطالعه تطبیقی در حقوق ایران و آمریکا %J پژوهشنامه بازرگانی %I موسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی %Z 1735-0794 %A صادقی, محسن %A ناصر, مهدی %D 2020 %\ 09/22/2020 %V 24 %N 96 %P 189-224 %! خطرات حقوقی امضای الکترونیکی و الزامات قانونی پیشگیری از آنها: مطالعه تطبیقی در حقوق ایران و آمریکا %K امضای دیجیتالی / امضای باینری / قرارداد هوشمند / حقوق ایران/ حقوق آمریکا %R %X مطابق قانون تجارت الکترونیکی ایران مصوب 1382، وزارت صنعت، معدن و تجارت (وزارت بازرگانی سابق) متولی گسترش تجارت الکترونیکی در کشور است. یکی از ملزومات تحقق این سیاست، گسترش امضای الکترونیکی می‌باشد. برای گسترش این امضا علاوه بر زیرساخت های فنی و اقتصادی، جنبه‌های حقوقی نیز اهمیت دارد؛ زیرا صاحبان امضا باید با حقوق و تکالیف خود نسبت به این نوع امضا آشنا باشند. امضای الکترونیکی به دو گروه باینری و دیجیتالی به معنای عام تقسیم می‌گردد. امضاهای باینری صورت ساده از امضاهای الکترونیکی می‌باشند که در خرید و فروش‌های اینترنتی، انجام معاملات فاقد حساسیت و در دادرسی الکترونیکی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. امضاهای دیجیتالی در معنای عام به دو نوع بیومتریکی و دیجیتالی در معنای خاص تقسیم می‌شوند. نوع بیومتریکی آنها در نظام حقوقی ایران کاربرد فراوان داشته و در بیشتر جنبه‌های حقوقی این نظام از جمله ثبت الکترونیکی اسناد، ثبت مالکیت‌های فکری و انجام معاملات، مورد پذیرش قرار گرفته است. نوع دیجیتالی آن در نظام حقوقی آمریکا به‌عنوان اصلی‌ترین ابزار انعقاد قراردادهای هوشمند در نظام نوین مبادلاتی به کار گرفته می‌شود. سوالی که در این مقاله به دنبال آن هستیم این است که آیا نظام حقوقی ایران دارای مقررات روشن و کاربردی در زمینه انواع امضای الکترونیکی است یا خیر؟ فرضیه اثبات شده این نوشتار، پاسخ منفی به سوال فوق است. این مقاله با روش کتابخانه‌ای و تطبیقی در سه بخش به بررسی امضای الکترونیکی در آمریکا، ایران و درجه بندی امضای الکترونیکی پرداخته است. %U https://pajooheshnameh.itsr.ir/article_242101_b65ca8fd4093ca0eb8362ecc5dac6952.pdf